مدح امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
خواستــم عشق را نظاره کــنم چـشم‌ها را پــر از ستــاره کنم خــواستم تا که از شب شعــرم قطعه‌ای نــذر جــشــنواره کنم عشق فــرمود نــذر نام عــلـی صد و ده بـــار استـخــاره کنم گر که شعری قشنگ می‌خواهم به عــلــی بـیــشتر اشــاره کنم می‌‌شود با حروف نـام عــلــی وزن اشــعــار را اداره کـنـــم جــای دارد به وصـف این آقـا هر چه می‌بـینم استـعـاره کنـم گر چــه اینها به ما نمی‌گـنـجـد بحــر در کــوزه‌هــا نمی‌گـنـجد هر صــفا با عــلــی صفا دارد هر كسی با عــلـــی خــدا دارد روی قــلب ستــاره بنــویــسیـد مــثل آقــای مـــا كـــجــا دارد؟ چه كـسی جــز امــــام اول ما پــســرش شــهــر كـربــلا دارد وقت معراج جــزعلی چه كسی جا به دوش فـــرشتــه هـا دارد یا كدامیـــــن بزرگ در دنــیـا دور خــود اینــقـــدر گــدا دارد عشق اگرعشق هم بُوَد تنهاست بــا ولای عــلــــی بـهــــا دارد آیـت والـــی الـــولـــی مــددی صده و ده بار یا علــی مـددی صاحب رودخــانه ی كـــوثــر دست پــرورده اش بُـوَد بــوذر آن امامی كه در زمان نـــمـاز می دهت در ركــــوع انگـشـتر آن كه در لابـــلای جنگ اُحُـد با نـود زخــــم می كند محـشــر آن بزرگی كه كـــار كوچك او كندن چــهـــار چــوبه ی خـیـبر آن جوانی كه عَــبُـــدوَدهــا را با یكی ضـــربه می كند بی سـر ذكر هر پهـــلوان به میدان ها اســـد الله یـــا عـــلـــی حــــیــدر آنکه محضش وقوع ردالشمس می‌شـود بــا دعــای پــیــغـمبــر دافــع سیــئــاتــمــان حــیــــدر عجّـــلوا بالصلاتمان حـــــیـدر كاش می شد خطابمــــان بكنـد با نگــــاهی شــرابــمـــان بكند كاش می شد ابوتــــراب جهان زیر پـــایش تـــرابــمـــان بكند تــو دعـــــا كند نیاد آن روزی كه بخــواهد جـــوابمــــان بكند ما گــنــــاه كبــــیــره ایم آقــــا كـــاش آقا صوابــمـــان بـكـنــد ما گـــروه دعـــای نا مقــبــول بایــد او مستـجــابــمـــان بكــند كاش می شد كه خون ما ریزد در ره عشـــق آبــمـــان بــكـند ای وجـــود تـــو بركت عالــم ای مـنـا ای صفا و ای زمـزم افــتــخـــار عشـــیــره ی حـوّا ایــلــیــای قــــــبــیــلــه ی آدم ذكــر نــام تو را خـــدای وَدود می نویسد به حـلـقه ی خــاتم بر بــلـنــد ستــیــغ عـــاشــورا زده عـبــاستان فقــط پـرچـــم كـــاش می شد مرا نگــهداری مــثـــل مقـداد و قنبر و میـثم عــارفـــم یا عـــلــی مدد گویم ذكرتـــــان تا الی الابد گــویم ای عـزیــز مـسـبـب الاسـبـاب ما رعـیت فــقــط شـــما ارباب ای وجــود تـو بــرکت عــالــم ای منــا ای صفا و ای زمــزم افـــتـــخــار عــشــیــرهٴ حـــوا ایــلــیـــای قــبــــیــلــــه ی آدم نــظــر شبّــر و شـبـیــر شـمـا بــی دوا درد را کنــد مــرهــم ذکــر نـام تو را خـــدای ودود می‌نویسد به حــلـقه ی خــاتــم بر بلند ســه تــیــغ عــاشــورا زده عبــاستــان فـقــط پــرچــم کــاش میشد مرا نگــهــداری مثــل مــقــداد و قـنــبـر و میثم عارفـــم یا علی مـــدد گــویم ذکرتــان را الی الابـــد گویم |